මං හිතන්නෙ තව ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්න වෙලාව තියෙනවා.... මං පොඞ්ඩක් මෙතනින් වාඩිවෙලා ඉන්නවා...
මං එහෙම හිතනකොටම සුළඟට කෝලම් කර කර කොහෙන්දෝ ඉදලා පාවෙලා ආපු අරලිය මලක් මගේ ඇගේ හැපිලා බිමට වැටුනා...
ඒත් එක්කම...
අරලිය මලත් එක්ක මගෙ ජීවිතේ ගොඩාක් ආපස්සට දුවන්න ගත්තා...ඒ අතීතය...ඒ සුවඳට අදත් මං ආදරෙයි...
කණ්නන් වැඩ කලේ අපේ පුංචි බේබිලාගේ ඉස්කෝලෙ ලඟ ලොකු කඬේක...
මං පුංචි බේබි ඉස්කෝලෙන් ගන්න එනකොට කණ්නන් හවස උලූදු වඬේ හදන වෙලාව. මං අරලිය ගහ ලඟට වෙලා ඒ ගහකට හේත්තු වෙලා එයා දිහා බලන් ඉන්නවා මතකයි...
ඒකට හේතුව අදටත් මට හිතාගන්න අමාරුයි...සමහර විට කොළඹ රටේ උදවියගෙ මුහුණුවලට වඩා ඒ මුහුණ මට ගොඩාක් ලගින් දැනුන හින්දා වෙන්න ඇති...
ඔහොම ටික දවසක් යනකොට පත්තර කොලේක උලූදු වඬේ දෙකක් ඔතලා එයා මගෙ අතේ තියලා ගියා...ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්න ලඟ හින්දා මං ඒක එහෙම්මම ඒක මල්ලට දා ගත්තා. නිවී සැනසිල්ලෙ කන්න කියලා...
ඒත් ඒ දවසෙ කණ්නන් මාත් එක්ක එක වචනයක්වත් කතා කලේ නෑ...
වෙනදා පුංචි බේබිව ඉස්කෝලෙ එක්ක යන එක තරම් කරදරයක් මට තවත් තිබුණෙ නෑ...
බේබිව වඩාගෙන ඉස්කෝලෙට ගෙනත් දාන්නයි...ආපහු ගෙදර එක්ක යන්නයි...ගියාම මගෙ මුලූ අත් දෙකම රිදුම් කනවා...
ඒ විතරක්ද? පරණ හම් බාටා දෙකත් හොඳටම ගෙවිලා...බේබි මදිවට ගල් කැටත් මට වද දෙනවා...ඒත් කණ්නන්ගෙ බැල්මෙන් පස්සෙ ඒ ගල් කැට ගැන කිසිම ගාණක් ගියේ නෑ... මට...
දවසක් මං අරලිය ගහ යටට වෙලා කණ්නන් දිහා බලන්නෙවත් නැතුව අරලිය අත්ත උඩ මූණ තියාගෙන හිටියා...මට මතක නෑ මං කොච්චර වෙලා හිටියද කියලා...
මං එක පාරටම පිටිපස්ස බලනකොට කණ්නන් මං ලඟ....
එයාගෙ මූණෙ චූටි දාඩිය බිංදු මතුවෙලා...හී...ං නාහෙ අගින් යා...ංතං කලූ වීගෙන එන උඩු හොස්සට දාඩිය බිංදු දෙක තුනක්ම වැටුණා...
ඊයේ හවස ලොකු නෝනා ගහලා මගෙ කම්මුලක රතු පාටට ඇගිලි පාරවල් හිටලා තියෙනවා දැකලා එයාගෙ මූණ අමුතු වුණා...කන්නන් මගෙ කම්මුල ලගින් එයාගේ අත තියලා මාව අස්වැස්සුවා...
”මොකද්ද? ඔයාගෙ නම”
”මානෙල්...”
”මං නෙලී කීවට කමක් නැද්ද?”
හිතාමතාම නෙමෙයි මට එකපාරටම...හ්ම්...කියවුනා...
ඒ වෙනකොට මගෙ ඇස් දෙකේ කඳුලූ හොඳටම පිරිලා...තවමත් මගෙ කම්මුල ඇදුම් කනවා...
”අඬන්න එපා නෙලී...” අපි දෙන්නම එකයි
එකපාරටම කඬේ අයිතිකාර මුදලාලි අරලිය ගහ යට... එයා වේගෙන් දෙමළෙන් මොනවාදා් කියාගෙන ගියා...ඒ මොනවද කියලා මට තේරුනේ නැති වුණත් කණ්නන්ට හොඳටම බැනපු විත්තිය මට තේරුනා...
කණ්නන් මූණ ඇල කරන් මුදලාලිට පිංසෙණ්ඩු වෙනකොට මුදලාලි මටත් රවන් පාර මරුවෙලා කණ්නන්ට තවත් අත දික්කර දික්කර මොනවදෝ කීවා...
කඬේ වැඩ තියෙනකොට කණ්නන් මාත් එක්ක කතා කරන්න එන එක ගැන මුදලාලිට තරහ ඇති...මට එහෙම හිතුනා...
ඇස් දෙක ඇරලා ඔලූව ඉස්සුවෙ අපේ බේබි ප්ලාස්ටික් වතුර බෝතලෙන් පිටට ගහද්දී...
කාලයක් ඔහොම ගතවෙලා ගියා...ඒ කාලය ඇතුලත ගොඩක් දේවල් ඇස්වලින් අපි කතා කලා...වචනවලටත් වැඩියෙන්...
තවත් දවසක් උදා වුනා...
අදනං කණ්නන්ගෙ මූණ හරි අමුතුයි...අදත් මුදලාලි බැනලාවත්ද?
”මොකද්ද අනේ ඔයාට වෙලා තියෙන්නෙ” කිසිම කතා බහක් නැතුව බලා ගත්ත අත බලාගෙන ඔහේ කල්පනාව...
ඇත්තටම මං කලින් හිතුවෙ කණ්නන් සිංහල කෙනෙක් කියලා... දෙමළ වලටත් වඩා හොඳට එයා සිංහල කතා කළා...
ඒ හින්දා මට දැනුනෙ එයා මගෙම කෙනෙක් විදිහට
ඇඳුමෙන් පැලඳුමෙන් පවා එයා සිංහල නෙමෙයි කියලා හොයන්න පුලූවන්කමක් තිබුනෙ නෑ...
අන්න ඒ පාර කණ්නන්ගෙ මූණ හොඳටම නරක් වුණා... අන්න ඒ පාර කණ්නන්ට ඇඩෙන්න වගේ එනවා.... ආ මේ මොකද? කමිසෙ ඉරිලා ආ.... මේ ලේ පාරක් නේද? කමිසෙ ඉරිච්ච තැන පිටේ වේලිච්ච ලේ වගයක්??? අයියෝ... පිට දිගේ ඇගිල්ලක් තරම් මහත ලේ පාරක්....
ඉස්සර වගේ මුණගැහෙන්න දැන් අපිට මුදලාලි බාධාවක් වුණේ නෑ පුංචි බේබිට හවස පංති තිබුණ හින්දා මං ඉස්කෝලෙ ලඟට එනකොට මුදලාලි හොඳටම නිදාගන්න වෙලාව
ඉතිං කණ්නන්ටයි මටයි නිදහසේ කතා කරන්න පුලූවන් වුණා අපේ කතාව අහගෙන හිටියෙ සුදුපාට මල් පිරුණු අරලිය ගස් විතරයි....
අව් කණ්ණාඩි පැලඳගෙන මොටෝ රියවලින් ඉස්කෝලෙ ලඟට ආව ගිය ලොකු නෝනාවරුන්ගෙ මහත්වරුන්ගෙ ඇස් අපේ පැත්තට හැරුනෙ නෑ
ඉස්කෝලයක් කීවට මේක ඉන්ටනැෂනල් කොලිඡුියක් කියලා කණ්නන් තමයි මට කියා දුන්නෙ කොළඹ රටේ උදවියට අකුරු ඉගෙන ගන්න තියෙන තැන්වලට කියන නම වෙන්න ඇති කියලා මං හිතා ගත්තා
ඉතිං කියන්න මොකද වුණේ?
කණ්නන් මුකුත්ම කීවෙ නෑ... කියාගන්න බැරි ගොඩක් දේවල් එයාගෙ ඇස් දෙකේ ලියවිලා තිබුණා
නෙලී අදින් පස්සෙ කවදාවත් අපි හම්බ වෙන්නෙ නෑ
කණ්නන් ඒ වචන ටික කියා ගත්තෙත් බොහොම අමාරුවෙන් ඒක අහපු හැටියෙ මට ඉහිලූම් නැතුව ගියා...අරලිය ගහ යට කොච්චර සීතල වුණත් මට එකම සැනසීමක් තිබුණු මේ ගහ යට මාව පිච්චෙනවා වගේ දැනුනා...
කාත් කවුරුත් නැතිව මේ ගෙන්දගම් පොළවේ මට හිටිය එකම හිතවතා....
”කණ්නන් ඔයා ගමට යනවද?”
අරලිය ගහේ උඩ පොකුරකින් වැටිච්ච මලක් කණ්නන්ගෙ ඔලූවට වැටිලා ඔලූවෙ රැුදුනා.....
මං කණ්නන්ගෙ නාහෙ ගාවට මල ලං කොරපුවාම එය ඇස් දෙක පියාගෙන හිමිං සැරේ උඩට හුස්ම ඇදලා හිමිං හිමිං මං දිහා බැලූවා
මට බේබිලාගෙ ගෙදර ආපු හැටි මතක් වුණා...එහෙ ගියාම කෙලී හොඳට කාලා බීලාවත් ඉදීවිනෙ කියලා අම්මා මගෙ මූණ ඉඹලා කියුවා.....එතකොට මට අවුරුදු දහයයි.....මං තාත්තා ගැන අහන හැමවෙලේම අම්මගෙ ඇස් දෙකේ කඳුලූ පිරුනා විතරයි
විඡේ මාමා එක්ක මං කොළඹ ආපු හැටි...මං මෙහෙ ඇවිත් අවුරුදු දෙකකට පස්සෙ අම්මා අන්ත‍්‍රා වුනා කියලා විඡේ මාමා ටැලිපෝන් කරලා කීවා මගෙ රත්තරං අම්මා බලන්න මාව කවුරුත් ගමට එක්කන් ගියේ නෑ....
දැන් අවුරුදු අටක් ගතවෙලා ගිහිං.......
කණ්නන්ට හිටියෙ අම්මා විතරයි අම්මටත් අංශභාගෙ හැදිලා එක්තැන් වෙලා....
කවදාවත් කණ්නන් මහන්සි වුන විදිහට මුදලාලි එයාට සල්ලි දුන්නෙ නෑ....
”නෙලී ඔයා කැමතිද? මාත් එක්ක ගමේ යන්න”
කොච්චර ඇවිටිලි කලත් කණ්නන් ගමට යන්න තීරණය කලේ ඇයි කියලා මට කීවෙ නෑ....
නියඟය කාලෙට අරලිය මල්,කොල ඔක්කොම පොළවට වැටෙනවා මං දැකලා තියෙනවා....
ඒත් වැස්ස එක්ක ආයෙමත් අරලිය ගස්වල මල් පිපෙන්නෙ වෙනදාටත් වඩා ආඩම්බරෙන් කියලා තමයි මට හිතෙන්නෙ...
මං කණ්නන් එක්ක එයාගෙ ගමට යන්න කැමති වුණා....
මං පුංචි බේබිව ගෙදර ගිහිං දාලා මං ලඟ තිබුණු සල්ලි ටිකත් අරගෙන අම්මා, ගෙට වෙද්දි මට දාපු කරාබු කුට්ටමත් ලෙන්සුවක ඔතා ගත්තා
මං අරලිය ගහ ලඟට එනකොට කන්නන් අරලිය අත්තක් උඩ වාඩි වෙලා
මං එයා ලඟට යනකොට හෙමින් සැරේ කමිස සාක්කුවට අත දාලා මොකක්ද අතට අරන් අතමිට මොළව ගත්තා....
”ම්..... මොකක්ද?”
”බඞ්ඩක්.....අතක් දෙන්නකෝ”
මැදලා වයිරං වැටිච්ච ලස්සන පොල්කටු මුද්ද ඇඟිල්ලට දාලා එයා මගෙ අතින් අල්ල ගත්තා
අපි කණ්නන්ගෙ ගෙදර යනකොට ? හතත් පහුවෙලා....
අපිට ඡුීවත් වෙන්න විදිහක් තිබුනෙ නෑ ටික කාලයක් යනකම් කණ්නන් කුලී වැඩ කළා
කාලයක් ගත වුණා....අපි දෙන්නගෙ මහන්සියෙන් අපි පුංචි කඩයක් දා ගත්තා ඒ වෙද්දි මටත් පැටලි පැටලි දෙමළ කතා කරන්න පුලූවන්....
අපේ කඬේ තිබුන සිංහල කෑමවලට ගොඩක් අය කැමති වුණා
අපි පෝයට අරලිය මල් වට්ටි හදන් පන්සල් ගියා කොහේ හරි ඈතක....
කෝවිලට ගිහිං පුද පූඡුා කරලා ගොඩක් වෙලා ඉඳලා අපි එනවා
ගණ දෙවියන්ගෙ මූණ දකිනකොට මට අම්මව මතක් වුනා
මට අකුරු කියවපු දවසේ ගණදෙවි පිංතූරෙට අම්මා මගෙ අත් දෙකම එකතු කරවලා වැන්ඳුවා මට තාමත් හොඳට මතකයි
නළලට තිලකයක් තියලා කොණ්ඩ කරලක් ගොතලා පිච්ච මල් ගහන්න මං ගොඩක් ආසා කළා වෙලාවකට කණ්නන් රතු අරලිය මල් ගොඩක් ගෙනැත් මගෙ කොණ්ඩෙ සරසනවා
එතකොට මට තනියම හිනා යනවා
අරලිය මල්.....
තවත් වෙලාවක ලස්සනට ඔසරිය ඇඳලා මම එයාට පෙන්නුවා
තාප්පෙට එහා පැත්තෙ ඇහෙන ළමයින්ගෙ ඝෝෂාව දැන් ටිකක් වැඩියි වගේ....ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්න ලංවෙලා....ආ.... ඔව්ම තමා එක පාරටම සීනුව නාද වෙන්න පටන් ගත්තා
ඈතින් දුවගෙන එන මගේ පුංචි කෙල්ල මට අදනම් පෙනෙන්නෙ ලස්සන අරලිය මලක් වගේ
සකුන්තලා මහේෂ්වරී.... මගේ පුංචි ලෝකය
”අම්මේ අපි උලූදු වඬේ අරං යමුකෝ.....” කියලා එයා මගෙ අතේ එල්ලූනා
මං උත්තර දෙන්න පරක්කු වුන හින්දා එයා මෙහෙමත් කියුවා
”අම්මා එනක්කු උලූන්දු වෙඩෙයි සාප්පිට්ට වේණුම්.....”
පුංචි කෙල්ලගේ අතත් අල්ලන් යනකොට ඈතින් කණ්නන් බයිසිකලේ එනවා දැකලා අපි දෙන්නම අප්පුඩි ගැහුවා.....
No comments:
Post a Comment